urodzinowo.....

Wczoraj Kuby tatuś miał urodziny. Nie mieliśmy właściwie żadnych planów. Sobotnim popołudniem wróciliśmy zmęczeni z Gacna z turnusu rehabilitacyjnego, w domu przeczytaliśmy bardzo smutną wiadomość, że Misio odszedł. Atmosfera nie nastrajała do zabawy.  Ale Kuba jak tylko usłyszał, że tata ma urodziny zarządził , ze musi być uroczyście. Kazał sobie natychmiast założyć koszulę i krawat i jechać po tort. Był taki podekscytowany, że nie nie można mu było odmówić. Właściwie Kubuś nie miał takich prawdziwych urodzinek. Na minionych był chory, krotko po urodzinkach trafiliśmy do szpitala, wcześniejsze to chemioterapia. Chyba brakowało mu tej urodzinowej frajdy. A dla Kuby wszystko. Rozpieszczam go? Tak bardzo i cieszę się, ze mam kogo rozpieszczać. Pewne wydarzenia zmuszają do zadumy nad tym, co mogło być i co może być, dlatego chcę rozpieszczać Kubę najbardziej, jak potrafię

Kiedy odstroiłam już swojego kawalera, tak, jak sobie zażyczył, zaśpiewał do swojego mikrofonu sto lat tatusiowi, a póżniej razem zdmuchiwali świeczki

I przyszedł czas na życzenia. Był taki szczęśliwy...............Ale pózniej zrobiło mu się smutno, że to nie jego urodzinki kazał jeszcze raz zapalić świeczki  na torcie dla siebie. Powiedział pomyślę sobie życzenie i zdmuchnę. Życzenie było bardzo zwyczajne: Chciałbym  biegać i ścigać się z dziećmi.... tak bardzo chciałabym, żeby to marzenie się kiedyś spełniło....

I przyszedł czas na konsumpcję. Pyszne, mniammmmmmmmmm. Kocham słodkości. Byłam taka szczęśliwa, kiedy Kuba był tryskający energią, pomysłami na zabawę urodzinową a zwykły kawałek tortu i świeczka potrafiły wywołać tyle uśmiechu na tej smutnej, zapłakanej twarzyczce. Chyba nauczyłam cieszyć się chwilą, doceniać to , co mam. Nie wiem jak długo będzie nam dane razem dmuchać świeczki, ile tortów jeszcze razem zjemy, mam nadzieję, ze cała masę, ale ważna jest dla mnie każda minuta, godzina kolejnego, wspólnie spędzonego dnia- bez choroby